74.Harry-dla Pauliny

A więc, od czego by tu zacząć...
Wiem, że pewnie większość z was woli imaginy, ale jeśli macie chwile to może zajrzycie na mojego bloga :)
Klik :)
Nie będę przedłużać i dam wam spokojnie przeczytać moje wypociny...
____________________________________________

Jego zielone oczy błyszczały, a po chwili kiedy wszystkie informacje dotarły do niego zrobiły się ciemniejsze, obserwowałaś każdy jego ruch próbując odczytać coś. Niestety na próźno.

Krzątał się po pokoju, z jednej strony na drugą, przystawał a później znów ruszał.

-Ale…-zadawał pytania, na które nie byłaś w stanie odpowiedzieć.

Przeczesał ręką włosy i przyklęknął obok Ciebie.

-Wiesz, że Cię kocham..-pokiwałaś głową, a on otarł łzę z twojej twarzy.

Czekałaś na jego dalsze słowa, widziałaś jak wyraźnie próbuje dobrać słowa.

-Ale… ja nie mogę. Nie dam sobie rady.-wstał i odszedł parę krów do tyłu.-Nie będę potrafił.

-Co ty mówisz, damy sobie rade.-wstałaś i chwyciłaś go za rękę.-Proszę Cię nie odpuszczaj tak łatwo, mnie też to przeraża. W życiu nie chciałam mieć dziecka w takim wieku. Moje plany, marzenia… Miałam mieć prace, dom, a potem rodzinę. Nigdy na odwrót.

-Przecież mam koncerty, wywiady… praktycznie nie ma mnie w domu.-zasłonił twarz rękoma jakby chciał zamknąć oczy i udawać, że to się nie dzieje naprawdę.-[T.I]....
-Harry, proszę Cię nie mów tego. Proszę.-stanęłaś naprzeciwko niego.
-Ja nie mogę być ojcem, nie nadaje się.-widziałaś ból w jego oczach.-Przepraszam [T.I].
-Przepraszasz? A co ja mam zrobić, tobie łatwo powiedzieć, przepraszam i zniknąć.-łzy spływały po twoich policzkach, chłopak wyciągnął rękę aby je otrzeć, którą odtrąciłaś.
-Ja..
-Proszę Cię idź już.

*
Obróciłaś się na bok i poczułaś ból, tak dzidziuś dawał już o sobie znać.
Usiadłaś na łóżku i rozglądnęłaś się, to jednak nie był zły sen, puste miejsce obok Ciebie nadal takim pozostawało.
Powoli ubrania zaczęły robić się na ciebie małe, sięgnęłaś w głąb szafy i znalazłaś koszulkę Harrego.
Niechętnie założyłaś ją na siebie, budziła za dużo wspomnień.

Usiadłaś przy stole i zaczęłaś jeść wszystko po kolei, tak lubiłaś jeść, a maluch dawał Ci pretekst żeby jeść jeszcze więcej. Otwarłaś gazetę próbując skupić się na artykule.
Usłyszałaś dzwonek do drzwi, a za nim serie stu następnych, wstałaś powoli i ruszyłaś w stronę drzwi.
-[T.I] otwórz.-Harry walił pięściami w drzwi.
-Czego chcesz…-nie zdążyłaś powiedzieć zdania do końca, bo chłopak przytulił Cię tak mocno, że nie mogłaś złapać oddechu.
-Duszę się.-powiedziałaś starając odsunąć od siebie chłopaka.
-Nigdy więcej nie zostawię Cię samej. –chłopak wpił się w twoje usta.-Nigdy.
-A możesz mi powiedzieć, o co chodzi? Po 6 miesiącach zjawiasz się dobijając do moich drzwi.
-Ja.. Jechaliśmy z lotniska i okazało się, że był wypadek. Zginęła młoda kobieta w 6 miesiącu ciąży.-wziął głęboki oddech.-Podali jej rysopis, byłem pewien, że to ty. –na jego policzkach pojawiły się łzy.-Dopiero teraz zdałem sobie sprawę jak bardzo mi na tobie zależy. Kocham Cię, kocham was.-tym razem to ty go przytuliłaś.
-Ja też Cię kocham.